De website wordt stap voor stap opgebouwd. Nog niet alle pagina's en inhoud zijn up to date.
Heb je vragen of opmerkingen, neem gerust contact op.
Hoe verder
De afgelopen jaren heb ik veel onderzoeken gelezen en veel gestudeerd op de geschiedenis en de wet- en regelgeving rond adoptie, vooral hoe dit zich in Nederland heeft ontwikkeld.
Uiteraard ben ik hierbij geholpen en geïnspireerd door andere experts. Ik ben niet de eerste - en ik verwacht ook niet de laatste - geadopteerde die dit activisme-werk is gaan doen.
En vooral ben ik in deze jaren onvoorwaardelijk gesteund door mijn partner en door zoveel vrienden en vriendinnen die helemaal niets wisten van adoptie, maar die mij nu van harte aanmoedigen, steunen en willen helpen met mijn missie.
Ons verhaal
Hoe het begon
Mijn leven begon in Busan, (Zuid-)Korea. Ik werd geboren als het vierde meisje in het huwelijk van mijn vader Won en mijn moeder Seol Ja.
Ik kwam met 4 maanden aan op Schiphol en groeide op in een gezin op de Veluwe.
Na veel jaren en nog meer omwegen, besloot ik uiteindelijk om in 2021, nadat ik het rapport van de Commissie Joustra had gelezen, om op speurtocht te gaan naar mijn complete papieren adoptieverhaal. Ik wilde weten wat er allemaal was vastgelegd en of dat klopte met de waarheid.
Ik kwam erachter dat het Ministerie van Justitie en Veiligheid in 1999 massaal duizenden dossiers had vernietigd, waaronder dat van mij. Helaas volhardt het ministerie erin om alle verantwoordelijkheid en de gedane schade buiten de deur te houden en te bagatelliseren.
Steeds meer werd mij duidelijk hoeveel er eigenlijk mis is met het adoptiesysteem en vooral met de positie van volwassen geadopteerden in Nederland. Ik heb er mijn persoonlijke missie van gemaakt om dit recht te zetten en hiervoor te strijden.
Dong Hee Kim
Busan, Korea
Mijn verhaal
Ik zag het levenslicht op 28 november 1979 in een zelfgebouwd huisje in de buurt Dongnae in Busan.
Mijn ouders zijn altijd in Busan blijven wonen.
Mijn ouders hebben in totaal zes kinderen op de wereld gezet.
Hun eerste kind, een jongen, overleed al kort na zijn geboorte. Hij heeft nooit een naam gekregen en ik hoorde pas in 2022 van zijn bestaan.
Ze kregen daarna vier dochters waarvan ik de laatste was. Na mij kregen ze nog een zoon.
Ik ben het enige kind uit het gezin dat is afgestaan ter adoptie.
Mij afstaan was mijn moeders plan, ze heeft dit nooit met mijn vader besproken en bracht mij weg toen hij een paar dagen in het ziekenhuis lag. Vooraf had mijn moeder wat 'tips' gekregen van een buurvrouw die werkte bij adoptiedienst Holt.
In het weeshuis is er gefraudeerd met de adoptiepapieren. Zo heeft mijn moeder de afstandsverklaring ondertekend met de naamstempel van mijn vader.
Toen ze thuis kwam, vertelde ze mijn zussen dat ik was overleden en datzelfde verhaal kreeg mijn vader te horen toen hij weer thuis kwam uit het ziekenhuis.
Mijn leven en mijn adoptie zijn te complex om in een paar zinnen te vertellen, maar belangrijk is dat mensen begrijpen dat het vrij gangbaar is dat adoptie een levenslang proces is; een levenslange zoektocht naar identiteit, naar balans, naar je plek in twee werelden en naar verzoening met een onomkeerbare en diep ingrijpende gebeurtenis waar je zelf helemaal geen keuze in had.
Ik heb jarenlang niets willen weten van mijn adoptie of van Korea. Ik was altijd bezig om zo Nederlands mogelijk te zijn, maar diep van binnen voelde ik me nooit ergens echt thuis en mijn uiterlijk haatte ik.
Inmiddels ben ik volop aan het werk om mijn Koreaanse identiteit te omarmen en dit niet als zwakte maar als kracht te zien en in te zetten.
Busan, Dongnae area
In deze buurt kwam ik ter wereld
14 januari 1980
Toen ik zes weken oud was, bracht mijn moeder mij naar een kindertehuis, Nam Kwang in Busan. Vlak voordat ze vertrok na haar 'intakegesprek', werden er foto's van mij gemaakt. Foto's die nodig waren om mijn adoptiepapieren in orde te maken. Op deze foto's lach ik, want ik keek naar mijn mama, niet wetende dat ik haar in 27 jaar nooit meer zou zien.
Ik heb op de website weatherspark opgezocht wat de weersomstandigheden waren in Busan op 14 januari 1980. Het was een normale Koreaanse winterdag: 's nachts vroor het ongeveer vier graden en overdag was het net een paar graden boven nul.